Evet güzel !!

Bunu anlamak için bazen zor zamanlardan geçmek durumunda kalır insan.

O zor günlerin sonunda, "OH BEE DÜNYA VARMIŞ, HAYAT NE GÜZEL "" deriz.

Lisedeki uzun zaman geçirdiğim hastane dönemi, ilk " hayat güzel yaa " demem  gereken günlerdi (dedim mi acaba ? ).

Aynı yaşlardaki bir çok genç insan, o kadar zor  deneyimler geçiriyordu ki. Onları izlerken kendi derdimi unutuyordum. Bir yandan ders çalışıyorum, bir yandan ameliyat olucam diye bekliyorum.

Ama operasyonun yapılacağı her gün şeker tavan ve yine hastanede kaldık diye sinirden zıplayan, ağlayan benn !!!

Şimdi anlıyorum ki o zaman şekerim düşseydi ben yok yere ameliyat olacaktım.

Yani şeker beni kurtarmıştı ama ben henüz  farkında değildim ne kadar ŞANSLI OLDUĞUMUN.

Sonrasında iyileştim, ayağa kalktım. Çok şey öğrenmiştim.

En önemlisi zor durumdakileri görünce, kendi halim beni mutlu etmişti, acı ama gerçek buydu.

Eve dönmüştüm. Okulda olanlar olmuştu. Kurallar gereği devamsızlıktan sınıfta kalmıştım rapor olsa da.

EYLÜLDE GELLL !! BÜTÜNLEMEYE KALDIN ŞEKERİM diyordu sistem.

Güzel yürekli arkadaşlarım ve güzel yürekli öğretmenlerim günlerce müdürün kapısını aşındırsalar da, Eylül ayını bekledik.

Okul arkadaşları ve  öğretmenleri, insanın en önemli cümleleri oluyor hayatında. Lise son aynen öyleydi.

Kronik hastalığı olsun ya da olmasın

OKUL ; akademik ve sosyal açıdan çok önemlidir.

Kronik rahatsızlığı olan çocuklar,  eğitim süresince birçok zorlukla karşılaşabilirler. Okuldaki ihtiyaçlarına ilk destek öğretmenleridir. Bu sebepten öğrencinin tepkileri; aile ve öğretmen arasındaki  iletişimle takip edilir. Yeni dönemde bu gözlemi okul rehberlikleri de yapmakta.

Okulda çocuğa;

Diğer öğrencilere nasıl davranılıyorsa, aynı şekilde davranılmalı.

Yaşam kalitesini yükseltecek bilgiler verilmeli ( beslenme,spor, meslek ve kariyer eğitimleri )

Hastalığın ilk döneminde psikolojik destek de sağlanmalı. En azından çocuk ve aile durumu kabul edebilir hale gelene kadar.

Sınıf arkadaşlarına, öğretmenlerine, acil durumlarda yapılması gerekenler anlatılmalı.

Hatta okulda her hastalıkla ilgili doktor, hemşire ve diyetisyenler, eğitim vermeli ( ileri seviye hayaller ama gerekli valla ).

EN EN EN ÖNEMLİ OLAN, ÇOCUK VE GENÇ BİREYLE HER ŞEYİ AÇIK, NET, ANORMAL TEPKİLER OLMADAN KONUŞMAK (( AĞLAMA, DRAMATİK BAKIŞLAR,  VAHLAR OLMADAN ))

Şimdilik aklıma gelenler bunlar.

Bu konularla ilgili yazmamı istediğiniz SORUN ,ÖNERİ, TOPLUMSAL UYARILARINIZ olursa bana ulaşın lütfen. İletişim için gerekli bilgileri haftaya vericem.

Demem o ki lise günlerim acı ,tatlı tamamlanmış görünüyordu. Hayatımda yer alacak insanlar belirlenmişti. Hala o dönemin güzel yürekli, sisteme karşı bir duruşu ve ideali olan öğretmenlerimle ve arkadaşlarımla görüşüyoruz.

Sonsuz teşekkürler. Hem KALANLARA hem GİDENLERE... Çok şey öğrettiniz.

SEN BUGÜNDEN YARINA BİRAZCIK UMUT SAKLA......